اسم محمود دولت آبادی همواره در من احساس احترام برانگیخته. چهره زمخت و اخم های دوست داشتنی اش انگار ردّی از یکایک شخصیت های کلیدر است که با خواننده های کتابش گفتگو می کند و من همچنان معتقدم هر ایرانی باید کلیدر را بخواند. از کلیدر بگذرم، "جای خالی سلوچ" را نخوانده بودم، اما حالا که خوانده ام، این کتاب مثل یک علامت سؤال در قفسه کتابخانه ام نشسته است. اگر کسی بخواهد محترمانه، ادیبانه و خصمانه زن را بکوبد و حرمتش را بشکند، باید گفت "جای خالی سلوچ" این کار را انجام داده است. همین!