جهان را دگرگونه شد کار و بارش/ برو مهربان گشت صورت نگارش
به دیبا بپوشید نوروز رویش / به لوءلوء بشست ابر گرد از عذارش
به نیسان همی قرطه سبز پوشد / درختی که آبان برون کرد ازارش
گهی درّ بارد گهی عذر خواهد / همان ابر بدخوی کافور بارش
که این کرامت همان بوستان را / که بهمن همی داشتی زار و خوارش؟
پُر از حلقه شد زلفک مشک بیدش / پُر از درّ شهوار شد گوشوارش
به صحرا بگسترد نیسان بساطی / که یاقوت پُودست و پیروزه تارش
گر ارتنگ خواهی به بستان نگه کن / که پر نقش چین شد میان و کنارش
درم خواهی از گلبانش گذر کن / وشی بایدت مگذر از جویبارش
چرا گر موحد نگشته ست گلبن / چنین در بهشتست هال و قرارش
وگر آتش است اندر ابر بهاری / چرا آب نابست بر ما شرارش؟
شکم پر زلوءلوءی شهوار / مشو غرّه خیره به روی چو قارش
نگه کن بدین کاروان هوائی / که کافور و درّست یکرویه بارش
سوی بوستانش فرستاده دریا / به دست صبا داده گردون مهارش
که دیده ست هرگز چنین کاروانی/که جز قطره باری ندارد قطارش؟
به سال نو ایدون شد این سال خورده/که برخاست از هر سوی خواستارش
چو حورا که آراست این پیرزن را؟ /همان کس که آراست پیرارو پارش
ناصر ِ خسرو
در دل و جان خانه کردی عاقبت
هر دو را ویرانه کردی عاقبت
آمدی کآتش در این عالم زنی
وانگشتی تا نکردی عاقبت
ای زعشقت عالمی ویران شده
قصد این ویرانه کردی عاقبت
من تو را مشغول می کردم دلا!
یاد آن افسانه کردی عاقبت
عاقبت...
بی رنج، زین پیاله کسی می نمی خورد
بی دود، زین تنور به کس نان نمی دهند
تیمار کار خویش تو خود خور که دیگران
هرگز برای جرم تو، تاوان نمی دهند
بانوی شعر و خرد، اختر چرخ ادب